دیشب خیلی دلم گرفته بود، اما این اینترنت کوفتی سرعتش اینقدر داغون بود که پارسی بلاگم باز نمیشد،
دوستام رفتن اعتکاف اونم دانشگاه تهران اما من به خاطر پایان نامم اصفهانم، اَه یه سال میتونستم بی دغدغه برم اعتکاف، حالم گرفته شد، همش دارم فکر میکنم که الان اونا دارن چیکار میکنن، خوش به حالشون.
کاش این چن روز زودتر تموم بشه که من کمتر حسرت بخورم:((( 

اومده بودم برای ندا بنویسم، میخواستم ازش معذرت خواهی کنم که وقتی مشهد بود جوابشو ندادم(از بس که این روزا حواس پرت شدم)، اومده بودم بنویسم خیلی دوست دارم و خیلی دلم برات تنگ شده.

الان فهمیدم که خودش که هیچی دلم واسه بابا حاجیشم تنگ شده، واسه همه ی اون خاطراتی که ندا واسمون تعریف میکرد، همش واسم زنده شد.
نداجونم، اعلیحضرت، عزیز دلم، بابای اسماعیل
منو بچه ها رو هم تو غم خودت شریک بدون
آخرش یه روز میام خونتون همه ی این دوری ها رو جبران میکنم

راستشو بخواین دلم واسه اینجا خیلی تنگ شده بود، یه چند باریم اومدم یه چیزایی بنویسم، نشد. حتی یه چند خطم نوشتم ولی پاکشون کردم و بیخیال شدم.
الانم که اینجام راستش اعصابم از دست یکی دو نفر خورد شده به اینجا پناه آوردم، دو تا آدم لوس خودخواه، اَه، بدجور بی اعصابم... سعی میکنم بی خیالشون بشم.
با اجازتون دیروزم نتیجه ی آزمون دکترا اومد ما هم که به صورت کاملا خندان صفحه ی کارناممون رو باز کردیم و خوشحال تر شدیم چرا که مجاز نشده بودیم. البته به قول بچه ها اگه ماها مجاز می شدیم که دیگه معلوم بود خیلی خرکیه آزمونش:))
فعلا مشغول پایان نامه شدیم تا ببینم میرسیم شهریور دفاع کنیم و تمومش کنیم یا خدایی نکرده نمیشه.
بعضی وقتا دلم میخواد هیچ کاری نداشته باشم الکی الاف(علاف؟) باشم یه چند روز ولی انگار نمیشه.
راستی عزاداریاتونم قبول باشه، ما هم اینجا دو شب با بچه ها رفتیم مراسم بیت، یکشنبه هم رفتیم تشییع شهدای گمنام، دیشبم جاتون خالی رفته بودیم دانشگاه امام صادق که خب معلوم نشد چرا مراسمشون کنسل شد:) و ما بسیار ضایع گشته و برگشتیم.

پ.ن: این دل نوشته به صورت اختصاصی برای اعلیحضرت ()و سرکار خانوم سورپرایز ()نوشته شده که عاشقشونم و دلم یه عالمه هم واسشون تنگ شده، اعلیحضرت پاشو بیا ببینیمت جان من