اومده بودم برای ندا بنویسم، میخواستم ازش معذرت خواهی کنم که وقتی مشهد بود جوابشو ندادم(از بس که این روزا حواس پرت شدم)، اومده بودم بنویسم خیلی دوست دارم و خیلی دلم برات تنگ شده.

الان فهمیدم که خودش که هیچی دلم واسه بابا حاجیشم تنگ شده، واسه همه ی اون خاطراتی که ندا واسمون تعریف میکرد، همش واسم زنده شد.
نداجونم، اعلیحضرت، عزیز دلم، بابای اسماعیل
منو بچه ها رو هم تو غم خودت شریک بدون
آخرش یه روز میام خونتون همه ی این دوری ها رو جبران میکنم