مدت ها بود که دلم میخواست برم،یه جورایی شده بود مهم ترین آرزوی من و مثل اینکه بالاخره قسمت شد، خیلی یهویی.

به نظرم آدم توی بین الحرمین یه جورایی گیج میزنه،اینوری باشی،اونوری باشی؟!

دیشب محمدرضای شهیدی فرد میگفت هر کسی که شب قدر لیاقت داشته باشه میتونه بره مسجد و دعا و راز و نیاز و این لیاقت رو بر اساس کارهایی که توی این یک سال انجام داده پیدا میکنه نه یهویی،حالا من در جست و جوی اینم که توی این یکسال چیکار کردم که قراره شب قدر رو توی حرم امام حسین باشم.

استرس سفر دارم،یعنی راستش با وجود 7 ترم رفت و آمد هنوزم توی جاده ی اصفهان-تهران استرس دارم،کلا انگار جاده استرس زاست البته برای من احتمالا،حالا دیگه توی این سفر که فکر کنم جاده ایمن ترین جای سفر باشه البته به استثنای حرم های مطهر کربلا و نجف.

جای همتون خالی...

دوستای خوبم سلام

ممنون که به این وبلاگ سر میزنید.ازتون دعوت میکنم که به وبلاگ  ورزش آنلاین هم سر بزنید.وبلاگ دیگه ی خودمه که فقط در مورد ورزش و تربیت بدنی هستش.

ممنون