این روزها اوضاع حال و حوصله مان خوب نیست یعنی یه جورایی کیفش کوک نیست،گاهی اصلا نمیدونم که میخوام چیکار کنم یعنی حوصله ندارم که فکر کنم ببینم باید چیکار کنم اینقدر بی هدف و بی برنامه شدم که حتی از برنامه ی یک ساعت بعدم هم خبر ندارم ،خلاصه اینکه همه چیز آماده و مهیای یک افسردگی کامل میباشد.(یکی نیست بگه آخه تو و افسردگی؟)
از اون طرف هم زنگ میزنیم به بچه هایی که رفتی مشهد اونقدر میگن داره خوش میگذره و جات خالیه که دلت آب میشه و ترجیح میدی یا دیگه بهشون زنگ نزنی و یا اگه هم زنگ زدی در جواب چه خبر تو بگن خوب نیست،هوا بده و از این حرفا(میبینی آدمیزاد گاهی چه خبیث میشه؟)
این چند روز یه بحثی توی اتاق مطرح شده و اون اینکه چرا باید درس بخونیم؟ایا واقعا وظیفه ی ما درس خوندنه؟
خوشحال میشم جوابای شمارو هم بدونم،شاید این بی حوصلگی مال اینه که جواب این سوال واسم مشخص نیست.